Με τον όρο γαστρίτιδα αναφερόμαστε στη φλεγμονή του βλεννογόνου του στομάχου. Όταν αυτή εμφανίζεται αιφνίδια τότε αναφερόμαστε σε οξεία γαστρίτιδα, ενώ η χρόνια γαστρίτιδα περιγράφει τη σταδιακή πρόκληση και εξέλιξη της νόσου η οποία σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να οδηγήσει σε έλκος στομάχου.
Οι κυριότεροι παράγοντες που πυροδοτούν την εμφάνιση της πάθησης είναι η κατανάλωση φαρμάκων και ειδκότερα τα παυσίπονα καθώς και τα αντιφλεγμονώδη, το αλκοόλ, το άγχος, καθώς και διάφορες βακτηριακές μολύνσεις.
Ο συχνός πόνος στην περιοχή της κοιλιάς, η δυσπεψία, ο περιορισμός της όρεξης, ο συχνός και παρατεταμένος λόξιγκας, οι ξινίλες που παρουσιάζονται συνήθως μετά το φαγητό, το αίσθημα καούρας στο στομάχι, καθώς και η απώλεια βάρους, αποτελούν τα συνηθέστερα συμπτώματα της νόσου.
Η ρεφλεξολογία
Με τη ρεφλεξολογική μέθοδο μπορούμε να επιτύχουμε δραστικά αποτελέσματα στο ζήτημα της γαστρίτιδας. Από την πρώτη συνεδρία διαφαίνονται τα πρώτα σημάδια ίασης, με τους πόνους στην περιοχή του στομάχου να υποχωρούν σημαντικά. Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα συνοδά συμπτώματα τής νόσου. Τα αρχικά αυτά αποτελέσματα έχουν προσωρινό χαρακτήρα, περί τις δυο ημέρες και μέχρι την επόμενη συνεδρία τα συμπτώματα κυμαίνονται σε πιο ήπιο βαθμό σε σχέση με το παρελθόν.
Οι συνεδρίες επαναλαμβάνονται ανά εβδομάδα και μόλις ολοκληρωθεί και η πέμπτη εξ' αυτών, η επανάληψή τους πραγματοποιείται σε πιο αραιά χρονικά διαστήματα. Σε όλη αυτήν τη χρονική περίοδο, ο ασθενής αισθάνεται σταδιακά τα συμπτώματα που τον ταλαιπωρούσαν να περιορίζονται ολοένα και περισσότερο, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με την πάθηση. Μια ολοκληρωμένη αγωγή περιλαμβάνει δέκα συνεδρίες, χωρίς να είναι απόλυτος ο αριθμός διότι όλα εξαρτώνται από το μέγεθος της αρχικής βλάβης.
Κατά την πορεία της θεραπείας δε χορηγούνται συμπληρωματικά σκευάσματα. Εάν ο ασθενής ακολουθεί θεραπεία κλασικής ιατρικής, τότε η ρεφλεξολογία δρα παράλληλα χωρίς να ζητηθεί κάποια αλλαγή στην αγωγή του.
Μετά το πέρας τής ρεφλεξολογικής θεραπείας, ο ασθενής βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Τα αρχικά συμπτώματα τής νόσου δεν υφίστανται πλέον. Τέλος, κάποιες πολύ αραιές συνεδρίες, πιθανώς να χρειασθούν σε βάθος χρόνου, οι οποίες θα διαθέτουν χαρακτήρα συντήρησης.